news600 —– ΙΡΙΔΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑΔΑΝΟΥ —–
Όταν αναφερόμαστε σε αρχαίους πολιτισμούς εκτός Ελλαδικού χώρου, η επίσημη ιστορία (σε συνεργασία με την αρχαιολογία) στις μέρες μας, εμφανίζει και προβάλλει επιλεκτικά και αποσπασματικά κάποιους λαούς σε διάφορα μέρη του κόσμου. Έτσι, βλέπουμε πως έχει χυθεί πολύ μελάνι για τους αρχαίους Αιγύπτιους, τους Βαβυλώνιους, τους Σουμέριους, τους Εβραίους, τους Φοίνικες, τους Χετταίους κ.α …
Η εικόνα που είχαμε για την Κεντρική Ευρώπη από την λεγόμενη Εποχή του Χαλκού μέχρι και πριν από την ρωμαϊκή κατάκτηση, ήταν ότι οι άνθρωποι ήταν πρωτόγονοι – σε βαθμό που αποτυπώνεται στις μέρες μας συχνά με την έκφραση : “Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες οι Ευρωπαίοι κατοικούσαν στα δέντρα” … Έτσι, στην Ελλάδα σχηματίσαμε ψευδώς την εντύπωση, πως δεν υπήρχε κάποιο πληθυσμιακό φύλο με αναπτυγμένο πολιτισμό, ο οποίος να είναι άξιος λόγου, προβολής και περαιτέρω έρευνας. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως εκπληκτικά στοιχεία που αφορούν τους Κέλτες, τα οποία έρχονται να συμπληρώσουν τις ανακαλύψεις του προηγούμενου αιώνα και που στο σύνολό τους δεν έχουν δημοσιοποιηθεί στον βαθμό που θα έπρεπε. Ποιοι ήταν όμως οι Κέλτες και γιατί επικρατεί μια ομιχλώδης εντύπωση στην διεθνή κοινή γνώμη γι΄αυτούς ;
Σύμφωνα με τον Παρθένιο, ποιητή του 1ου αι. π.κ.χ., , στο έργο του «Περί Ερωτικών Παθημάτων», ο Ηρακλής, αφού εκτέλεσε τον άθλο του Γηρυόνη, περιπλανιόταν στη χώρα των Κελτών, όπου με την Κελτίνα, την κόρη του Βρετάννου απέκτησε τον Κέλτο ή Κελτό, από τον οποίο προέκυψαν οι Κέλτες. Η ετυμολογία του ονόματος Κέλτος σημαίνει αυτόν που ιππεύει τον κέλητα ίππο, τον πιο γρήγορο, αφού “κέλλω” σημαίνει “κινώ, θέτω σε γρήγορη κίνηση”. Η προέλευση των Κελτών από τον Ηρακλή, μας επιτρέπει να συμπεράνουμε πως πρόκειται για ελληνικά φύλα, τα οποία είτε εγκαθίστανται είτε προϋπάρχουν στις περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης, κατά την εποχή της Αργοναυτικής Εκστρατείας, όπου μετέχει και ο υπερήρωας παγκοσμιοποιητής Ηρακλής, ως ένας από τους 50 Αργοναύτες. Μιλάμε πιθανότατα για ένα μακρινό παρελθόν, διότι σε αντιδιαστολή με την συμβατική ιστορία που έχουμε διδαχθεί, η Αργοναυτική Εκστρατεία – σύμφωνα με νεώτερα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως – τοποθετείται χρονικά στην αρχή του μικρού ενιαυτού που διανύουμε, δηλαδή πριν από 26.000 χρόνια περίπου (πηγή).
Η αρχαιότερη ίσως γραπτή αναφορά που έχουμε στη διάθεσή μας για τους Κέλτες είναι από τον ιστορικό Ηρόδοτο, ο οποίος στο έργο του “Ιστορίαι” (450 π.κ.χ.), έγραψε : «Ο ποταμός Ίστρος (Δούναβης) πηγάζει ανάμεσα στους Κέλτες και την πόλη Πυρήνη, κόβοντας την Ευρώπη στη μέση». Η περιοχή αυτή δεν είναι άλλη από τον Μέλανα Δρυμό, που βρίσκεται στην Βάδη Βυρτεμβέργη (νότια Γερμανία) και η πόλη Πυρήνη ταυτίζεται σύμφωνα με πολλούς μελετητές με την τοποθεσία Χόινεμπουργκ, Heuneburg. (πηγή)
Οι Κέλτες κατοικούσαν στη Βρετανία, την Ιρλανδία και σε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη, ακόμη και σε τμήμα της Μ. Ασίας, ελέγχοντας τους εμπορικούς δρόμους που εκτείνονταν κατά μήκος των ποταμών Σηκουάνα, Ρήνου, Δούναβη, Ροδανού έως την Μαύρη Θάλασσα. Μιλάμε για τους αυτόχθονες κατοίκους των περιοχών, που σήμερα καταλαμβάνουν τα κράτη: Ελβετία, Αυστρία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, νότια Γερμανία, Βόρεια Ιταλία, τμήμα της Ρουμανίας, κ.α., όπως φαίνεται από τον παρακάτω χάρτη :
Η σύγχρονη Ιστορία τοποθετεί την παρουσία των Κελτών στις παραπάνω περιοχές σε δύο ξεχωριστές χρονικές περιόδους : την “Εποχή του Χάλστατ”, η οποία διαρκεί από τον 12ο αι. π.κ.χ. μέχρι τον 5ο αι. π.κ.χ. και την “Εποχή Λα Τεν”, από τον 5ο αι. π.κ.χ. μέχρι το 50 π.κ.χ., όταν επήλθε η κατάκτηση από τους Ρωμαίους. Ωστόσο, η χωρική και χρονική οριοθέτηση της αρχαιολογίας, μέσω της εστίασης σε συγκεκριμένα ευρήματα που βρέθηκαν στις παραπάνω περιοχές, από συγκεκριμένη εποχή, όχι μόνο δεν αποκλείει την συνεχή παρουσία των Κελτών ως αυτόχθονες πληθυσμοί στην ευρύτερη περιοχή, αλλά μάλλον δημιουργεί σοβαρό μεθοδολογικό πρόβλημα, εμποδίζοντας την κατανόηση της πραγματικής Ιστορίας.
Οι Κέλτες αποτελούνταν από πολλές φυλετικές ομάδες, που συνδέονταν με κοινά χαρακτηριστικά όπως ιθαγένεια (φυλή), κοσμοθέαση (κατά κόσμον θρησκεία), γλώσσα και ορισμένες ονομασίες αυτών των ομάδων, όπως εμφανίζονται σε σχετικές λίστες καταγραφής, έχουν ελληνική ρίζα, μορφή, ή εκφορά, όπως π.χ. Άναρτοι, Ακουιτανοί, Αραβίτες, Βελγίτες, Ελβέτιοι, Δάκες, Ερκουνιάτες, Παρίσιοι, Ναμνίτες, Πίκτωνες, Βοϊάτες, Δινδάριοι, Αιδούοι, Αρβέρνοι, Σεκουάνοι κ.α. και φυσικά οι πασίγνωστοι Γαλάτες.
Μάνχινγκ, Βαυαρία 2ος-1ος αιώνας π.Χ.) πηγή
Στα κείμενα των συγγραφέων που περιέγραψαν τους Κελτο-ρωμαϊκούς πολέμους, παρατηρείται η ταύτιση των Κελτών – στο σύνολό τους – με τους Γαλάτες, μια γενίκευση η οποία έγινε από τους Ρωμαίους ιστορικούς, που όπως φαίνεται υπηρέτησαν τους κατακτητές της Νέας Τάξης, οι οποίοι επικράτησαν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, μετά από την διάλυση των Μακεδονικών Βασιλείων, που προέκυψε από τις συγκρούσεις των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου.
Εύλογα εξηγείται το γεγονός – το οποίο καταδεικνύουν και αρκετοί μελετητές – ότι οι πληροφορίες που έχουμε στην διάθεσή μας για τους Κέλτες χαρακτηρίζονται από προκατάληψη, διότι πέρα από την δεινότητα και την ανδρεία τους ως πολεμιστές, παρουσιάζονται συχνά ως βάρβαροι, απάνθρωποι και απολίτιστοι. Ένα τέτοιο παράδειγμα ιστορικής πηγής, το οποίο συντάχθηκε κυριολεκτικά από τον νικητή του πολέμου, είναι το έργο του Ιούλιου Καίσαρα “Απομνημονεύματα περί του Γαλατικού πολέμου”.
Στην προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν οι Ρωμαίοι την αυτοκρατορία τους, βρίσκονταν σε διαρκή πόλεμο με τους Κέλτες. Αυτός ξεκίνησε από τον 3ο αι π.κ.χ., συνεχίστηκε το 121 π.κ.χ. όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν το νότιο τμήμα της Γαλατίας, μέχρι την τελική τους νίκη στην μάχη της Αλεσίας το 52 π.κ.χ., η οποία οδήγησε στην οριστική καθυπόταξη των Κελτών. Είναι αναμενόμενο, οι Ρωμαίοι συγγραφείς να ήθελαν να υποβαθμίσουν τους Κέλτες στην μετέπειτα ιστορική μνήμη, για να δικαιολογήσουν την εξολοθρευτική τους δράση σε βάρος τους, δηλαδή σε βάρος των αυτοχθόνων πληθυσμών της Ευρώπης.
Επίσης, από τις διαθέσιμες πηγές εμφανίζεται συχνά η τάση, να παρουσιάζονται οι Κέλτες ως πολιτισμικά “ξένοι” προς τους Έλληνες, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν πολλές ενδείξεις, που μαρτυρούν την σύνδεση και την εγγύτητα αυτών των αυτόχθονων κοινωνιών με το Έθνος των Ελλήνων καθώς και αποδείξεις, ότι διέθεταν έναν πολιτισμό γνωσιακά και αισθητικά εκλεπτισμένο, που κάθε άλλο παρά παρέπεμπε σε βαρβάρους. Τα βασικά στοιχεία που υποδηλώνουν την άμεση σχέση Ελλήνων – Κελτών είναι η κοινή Κοσμοθέαση, κοινές συνήθειες (π.χ. υπάρχουν ευρήματα που φανερώνουν ότι η ταφή των νεκρών σε τύμβους διαδέχτηκε χρονικά την καύση), ίδιες τελετές, κοινές αντιλήψεις (π.χ. περί αθανασίας και μετενσάρκωσης των ψυχών), κοινές γνώσεις (π.χ. για το ηλιακο μας σύστημα και την κίνηση των αστεριών) κ.α..
Επιπλέον, βλέπουμε ομοιότητες στην διοικητική δομή, στην οποία ηγούνται βασιλιάδες (Βάση του Ήλιου) και άρχοντες με βάση την φυλετική καταγωγή καθώς και εκλεγμένοι δικαστές, οι Δρυίδες, που συγχρόνως ήταν σοφοί μύστες – διδάσκαλοι, οι οποίοι έφεραν τον μέγιστο σεβασμό από την υπόλοιπη κοινότητα ως ιερή αρχιερατική τάξη. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε, ότι Δρυίδες ιερουργούσαν και στο Μαντείο της Δωδώνης, του Δωδωνιαίου Δία, οι οποίοι πήραν την ονομασία τους από την βελανιδιά (δρυς : βελανιδιά), που είναι δέντρο ιερό, με θεϊκές ιδιότητες. Μία από αυτές είναι, ότι θρέφεται και αναπτύσεται από τον κεραυνό (που φέρει συμβολικά ο Δίας) και γι΄αυτό θεωρείται ως το δέντρο του Δία. Οπότε βλέπουμε, ότι υπήρχε μια άμεση σύνδεση Κελτών – Ελλήνων με συνδετικό κρίκο την ίδια την ελληνικότητα.
Στα απομνημονεύματα του Ιούλιου Καίσαρα πηγή., αποτυπώνεται ξεκάθαρα, ότι η γλώσσα, στην οποία έψελναν οι Δρυίδες ήταν η ελληνική, καθώς επίσης και ότι οι αξιωματικοί του Καίσαρα συνενοούντο με τους ιερείς τους (των Γαλατών) ομιλούντες την Ελληνική. Επίσης αναφέρει, ότι οι Δρυίδες χρησιμοποιούσαν την ελληνική γραφή για όλες τις δημόσιες και ιδιωτικές τους υποθέσεις, αν και έδιναν περισσότερο έμφαση στον προφορικό λόγο. Άραγε οι Δρυίδες, όντως δεν άφησαν πίσω τους γραπτές μαρτυρίες, όπως νομίζουμε σήμερα ;;
Στοιχεία για την κοσμοθέαση των Κελτών (Γαλατών), που μάλλον δεν εγείρουν θέμα αμφισβήτησης, αναφέρονται απο τον Ιούλιο Καίσαρα στο βιβλίο του (Βιβλίο 6, κεφάλαιο 17): Μεταξύ των θεών, λατρεύουν περισσότερο τον Ερμή. Υπάρχουν πολυάριθμες εικόνες του Ερμή. Τον ανακηρύσσουν εφευρέτη όλων των τεχνών, οδηγό για κάθε δρόμο και ταξίδι, και τον θεωρούν ότι έχει τη μεγαλύτερη επιρροή για κάθε κέρδος και κίνηση. Μετά από αυτόν τοποθετούν τον Απόλλωνα, τον Άρη, τον Δία και τη Μινέρβα (Αθηνά). Για αυτές τις θεότητες έχουν σχεδόν την ίδια ιδέα με όλα τα άλλα έθνη: ο Απόλλωνας διώχνει τις ασθένειες, η Μινέρβα παρέχει τις πρώτες αρχές των τεχνών και των χειροτεχνιών, ο Δίας κατέχει την αυτοκρατορία του ουρανού, ο Άρης ελέγχει τους πολέμους. Οι Γαλάτες βεβαιώνουν ότι όλοι κατάγονται από έναν κοινό πατέρα, τον Δη (Dis), και λένε ότι αυτή είναι η παράδοση των Δρυίδων. (Ο Dis μεταφράζεται είτε ως (Ζευς – Δίας), ενώ σε άλλες πηγές ταυτίζεται με τον Άδη, που βέβαια είναι αδελφός – ταυτόσημος του ΔΙΑ , πηγή )
Όπως φαίνται από τα αρχαία κέλτικα νομίσματα διαφόρων κέλτικων φυλών, αν όχι στο σύνολό τους, οι Κέλτες συμμάχησαν με τον Φίλιππο τον Β’ βασιλιά της Μακεδονίας και όλης της Ευρώπης και τάχθηκαν στο πλευρό του Αλεξάνδρου του Γ’. Αυτή η συμμαχία συνεχίστηκε, όταν βασιλιάς της Μακεδονίας – Θράκης και μέρους της Μ. Ασίας έγινε ο σωματοφύλακας του Μ. Αλεξάνδρου, Λισίμαχος και διήρκεσε τουλάχιστον μέχρι τον θάνατο του Λυσιμάχου στην μάχη του Κουροπεδίου 281 π.κ.χ..
Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να επανεξετάσουμε την αξιοπιστία των πηγών που αναφέρονται στην επιδρομή των Γαλατών στην Ελλάδα το 279 π.κ.χ. και στις καταστροφές που φέρονται πως είχαν προκαλέσει. Ενδεικτικά παρατίθεται μια σχετική πηγή που θέτει σοβαρά τα θεμέλια της αμφισβήτησης για το θέμα αυτό : The so-called Galatae, Celts, and Gauls in the Early Hellenistic Balkans and the Attack on Delphi in 280–279 BC, University of Leicester By Duncan R. J. Campbell πηγή
Οι Κέλτες ανέπτυξαν έναν πλούσιο πολιτισμό, γεγονός που αποδεικνύεται από σημαντικά οικιστικά σύνολα και πολυτελείς πριγκιπικούς τάφους που ανακαλύφθηκαν σε τύμβους, που είναι διάσπαρτοι σε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, γίνεται ολοένα και πιο εμφανές, ότι τα πρώτα αστικά κέντρα στην Ευρώπη, βόρεια των Άλπεων, αναπτύχθηκαν μεταξύ του τέλους του έβδομου και του πέμπτου αιώνα π.κ.χ., με τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις να είναι τουλάχιστον 300 χρόνια νωρίτερα από τα Οππίδια, Oppidum (Brun και Chaume 2013· Fernandez-Gotz και Krausse 2013· Krausse 2008a, 2010· Sievers και Schoenfelder 2012). Ορισμένα από αυτά τα κέντρα είναι τα Heuneburg, Mont Lassois, Bourges, Hohenasperg, Ipf, Glauberg και Zavist. πηγή
Ενδεικτικά αναφέρουμε π.χ. ότι στην Γερμανία, στην τοποθεσία Ηeuneburg της Βάδης Βυρτεμβέργης, οι συστηματικές ανασκαφές που άρχισαν την δεκαετία του 1950, ανακάλυψαν οικισμό σε ύψωμα με θέα στον Δούναβη, ο οποίος ήταν οχυρωμένος από τείχος, χτισμένο σε πέτρινη βάση, σύμφωνα με τα μεσογειακά πρότυπα, το οποίο πιθανώς ανεγέρθηκε γύρω στο 600 π.Χ.. Εντύπωση προκαλεί, εκτός της κατασκευαστικής του τεχνικής, η εμβληματική πύλη εισόδου που οδηγούσε μέσα στον χώρο της περίκλειστης πόλης. Οι ανακαλύψεις που έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αλλάξει ριζικά την παραδοσιακή εικόνα των επιστημόνων για το Χόινεμπουργκ : αντί για ένα μικρό οχυρό σε λόφο που κάλυπτε μόνο λίγα εκτάρια, αποκαλύφθηκε ότι στο πρώτο μισό του 6ου αι. π.κ.χ. υπήρχε ένας τεράστιος οικισμός 100 εκταρίων, με εκτιμώμενο πληθυσμό περίπου 5.000 κατοίκων (πηγή). Επιπλέον, κατά την ύστερη περίοδο του Χάλστατ, το Χόινεμπουργκ αποτελούσε ένα σημαντικό κέντρο παραγωγής και διανομής, όπου κατασκευάζονταν, όχι μόνο κεραμικά αλλά και άλλα χειροτεχνικά είδη, άμαξες, μεταλικά εργαλεία, σκεύη, κοσμήματα (π.χ περόνες) και υφάσματα.
Τόσο το Heuneburg όσο και άλλες σύγχρονες τοποθεσίες όπως το Hohenasperg, το Bourges ή το Mont Lassois δεν θα πρέπει πλέον να περιγράφονται ως μικρά «πριγκιπικά κέντρα», αλλά μάλλον ως τα πρώτα αστικά ή πρωτοαστικά κέντρα της Κεντρικής Ευρώπης, που κυβερνιόνταν από βασιλιάδες και αριστοκράτες των οποίων η δύναμη και η κοινωνική θέση αντικατοπτρίζονται σε πλούσιες ταφές όπως αυτές στο Hohmichele, το Bettelbühl, το Hochdorf, το Grafenbühl, το Sainte-Colombe ή το Vix (Biel & Krausse 2005; Milcent 2007; Krausse 2008a, 2010; Chaume & Mordant 2011). Τα πλούσια ευρήματα που συναντούμε στους τάφους και στους οικισμούς των Κελτών του 8ου και 7ου αι. π.Χ. σε εκτεταμένες περιοχές πέριξ του άξονα των ποταμών Ρήνου-Ροδανού, περιέχουν πολυτελείς διακοσμημένες άμαξες, ορειχάλκινα αγγεία, όπλα, υδρίες, κρατήρες και πήλινα αγγεία.
Στο Χαλστατ της Αυστρίας, όπου υπήρχαν πλούσια ορυχεία άλατος από την αρχαιότητα, οι ανασκαφές που έγιναν το 1870 από την Ακαδημία Επιστημών της Βιέννης, έφεραν στο φως σημαντικά ευρήματα που χρονολογούνται από το 1200 π.κ.χ. Τότε βρέθηκαν εκεί 1300 τάφοι, που αποδεικνύουν το ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο διαβίωσης καθώς και την ελληνικότητα, ή την ελληνική προέλευση αρκετών αντικειμένων. Αυτό σημαίνει ότι ορισμένα από αυτά τα αντικείμενα εισήχθησαν από την Μεγάλη Ελλάδα μέσω των εμπορικών σχέσεων και συναλλαγών – που είναι σίγουρο πως υπήρχαν, ενώ αλλά από αυτά κατασκευάστηκαν με καθαρά ελληνική τεχνοτροπία από κέλτικα εργαστήρια.
Επιπλέον τα ευρήματα που έχουν βρεθεί στους τάφους μαρτυρούν, ότι το γνωσιακό επίπεδο των Κελτών δεν περιορίζεται μόνο στην άρτια γνώση των τεχνών (π.χ. μετταλουργία, αγγειοπλαστική, εξώρυξη αλατιού κ.α.) αλλά επεκτείνεται και στην αστρονομία, μέσω της προσεκτικής παρατήρησης του έναστρου ουρανού, στην οποία επιδίδεται – κατά πάσα πιθανότητα – το κοινωνικό σώμα των Δρυίδων, που είναι υπεύθυνο για τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και ουράνιων και θεϊκών δυνάμεων. Στην παράσταση της εικόνας που ακολουθεί βλέπουμε την αρχαιότερη αναπαράσταση του ουρανού που μας είναι γνωστή στην Ευρώπη (π.χ. Goudineau, 2006), θα προτιμούσε να χρονολογείται στο Χάλστατ μετά από συγκριτικές ισοτοπικές αναλύσεις (Gebhard & Krause, 2020).
Επιβεβαιώνεται η άποψη ότι, «η κελτική θρησκεία δεν είναι μια συλλογή από διασκεδαστικές περίεργες λίγο – πολύ θεότητες, αλλά ένα «θεολογικό» σύνολο βασισμένο σε επιστημονικά θεμέλια, αυτά που προσφέρει η ουράνια παρατήρηση» (Goudineau & Verdier, 2006, σ. 52), με συνεχή μετάδοση από μια ιερατική κάστα, παρά τις μετακινήσεις πληθυσμών, τα κοινωνικά συστήματα κυριαρχίας ή ακόμα και την ποικιλομορφία των εμπλεκόμενων εθνοτικών ομάδων πηγή
Η παρουσία των ελληνικών ευρημάτων, που είναι πολύ συνηθισμένη στους πολυτελείς τάφους των Κελτών, θα πρέπει να εξηγηθεί από την σύγχρονη αρχαιολογία με το απαιτούμενο θάρρος. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που πηγαίνει πέρα και μακρύτερα από την ερμηνεία που δίνεται, ότι η παρουσία τους οφείλεται αποκλειστικά στο εμπόριο που υπήρχε ανάμεσα στους Κέλτες και τους Έλληνες. Διότι μιλούμε για αντικείμενα που βρίσκονται μέσα στις ταφές των αξιωματούχων, τα οποία φέρουν έναν υψηλό συμβολισμό και υποδηλώνουν την ύπαρξη και το μοίρασμα μιας κοινής πολιτισμικής κουλτούρας.
Αυτό από μόνο του δηλώνει ότι οι Κέλτες ενστερνίζονται βαθιά το “εμείς” και μετέχουν ενεργά στον ελληνικό πολιτισμό. Μήπως πρέπει οι επιστήμονες να μπουν στο βάθος της έρευνας και να αποκαλύψουν την γενετική – γονιδιακή συγγένεια ή σχέση των Κελτών με το Έθνος των Ελλήνων ;
Στην φωτο που ακολουθεί βλέπουμε μια πολυτελή οινοχόη που απεικονίζει τον θεό Διόνυσο, η οποία ανακαλύφθηκε το 2015 σε πριγκιπικό τάφο, κοντά στην πόλη Lavau στο διαμέρισμα Aube της βορειοκεντρικής Γαλλίας και χρονολογείται στα μέσα του 5ου αιώνα π.κ.χ.
Ακόμη ένα παράδειγμα αποτελεί ο πολυτελής τάφος της “Kυρίας του Βιξ” (500 π.κ.χ.), που βίσκεται στην Γαλλική Κοτ-ντ-Όρ, όπου κατοικούσε η γαλατική φυλή των Λιγκόνων. Μέσα σε αυτόν βρέθηκε ο μεγαλύτερος χάλκινος ελληνικός κρατήρας ανάμιξης κρασιού, του οποίου η κατασκευή έγινε σε ελληνικό (λακωνικό) εργαστήριο. Η ταφή ανήκει σε γυναίκα, που ίσως να ήταν η βασίλισσα της περιοχής, που εικάζεται ότι είναι το πρόσωπο που αναπαριστάται ως γλυπτό στο καπάκι του κρατήρα. Το τεράστιο μέγεθος του κρατήρα δείχνει, ότι οι άνθρωποι εκείνοι συμμετείχαν σε συμπόσια, όπου μοιράζονταν το κρασί, όπως ακριβώς συνήθιζαν και οι Έλληνες πρόγονοί μας.
Επίσης μαρτυρά τον σεβασμό που έχαιρε η συγκεκριμένη θύλη, η οποία κατείχε μάλλον ανώτερη κοινωνική θέση, κάτι που ενδεχομένως ίσχυε γενικότερα για τις θύλες στις κοινωνίες των Κελτών. Μια κοινωνία που δεν περιθωριοποιεί τις θύλες και αναγνωρίζει την ισότιμη θέση τους, είναι πολιτισμικά ανώτερη, σε σχέση με τις ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως ανάλογη θέση είχαν οι γυναίκες στην αρχαία Σπάρτη.
Σε όλους τους τάφους των αξιωματούχων βρέθηκαν κοσμήματα από χρυσό. Στο ακόλουθο βίντεο εμφανίζεται η τεχνογνωσία και η αισθητική που διέθεταν οι Κέλτες τεχνίτες στην χρυσοχοϊα, σε βαθμό που δημιουργεί έκπληξη ακόμη και στην σύγχρονη εποχή :
https://www.youtube.com/embed/GBMe94m7rkg?feature=oembed«Φορούν χρυσά στολίδια, λαβές στους λαιμούς τους και βραχιόλια στα χέρια και τους καρπούς τους, ενώ οι άνθρωποι υψηλής τάξης φορούν βαμμένα ενδύματα πασπαλισμένα με χρυσό». (Στράβων)
Η μελέτη που εκπονήθηκε δείχνει αποσπασματικά ένα μικρό μέρος από τον πλούτο των στοιχείων που έχει αποκαλύψει μέχρι σήμερα η ευρωπαϊκή γη για τους Κέλτες, τους αυτόχθονες πληθυσμούς της Ευρώπης. Παρά το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει ένδεια σε ό,τι αφορά την κατανόηση και την ερμηνεία των στοιχείων που έχουν ανακαλυφθεί, αυτά μπορούν και θα πρέπει να αποτελέσουν το έναυσμα για περαιτέρω έρευνα, σε σχέση με τον πολιτισμό των Κελτών (γλώσσα, γραφή κλπ) και σε σχέση με το dna που φέρουν οι σκελετοί που βρίσκουν οι αρχαιολόγοι. Θα πρέπει να έχουν την ελευθερία οι επιστήμονες να τους εξετάζουν με τις πλέον σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους, για να διαπιστώνουν αν και κατά πόσο οι Κέλτες εκείνοι έφεραν τα γονίδια του Έλλην ανθρώπου, δεδομένου ότι, ενώ οι Έλλην άνθρωποι έχουμε αφήσει τα αποτυπώματά μας σε ολόκληρη τη γαία, έχουμε δεχθεί σε αντάλλαγμα μόνο ΑΔΙΚΟ. Η Ιστορία οφείλει να αποκαταστήσει τα όποια ψεύδη, τις αλλοιώσεις, τις παραχαράξεις και τις υπερβολές, αποκαλύπτοντας μόνο την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Εξάλλου μονάχα με τη γνώση θα οδηγηθούμε οι σημερινοί Ευρωπαίοι Πολίτες σε μια βαθύτερη αυτογνωσία, διότι είναι περισσότερο από σίγουρο ότι το DNA των μακρυνών μας προγόνων μεταφέρεται σε εμάς και στις κατοπινές γενιές ως σιωπηλός μάρτυρας της εθνικής μας συνοχής και της συνέχειάς μας. Αν οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι συγγενεύουν ή προέρχονται από το Έθνος των Ελλήνων, δικαιούνται να πληροφορηθούν την ΑΛΗΘΕΙΑ και να διεκδικήσουν τα κληρονομικά τους δίκαια, ώστε να κυριαρχήσουν στον πλανήτη οι Ελλάνιες Αξίες και οι Αρχές, το Ελλάνιο Αξιακό των προγόνων μας, που δύναται να μας οδηγήσει στην ανέλιξη ολόκληρης της Ευρώπης και της ανθρωπότητας.
Η βάση για να συμβεί αυτό είναι το ΓΝΩΘΙ Σ΄ΑΥΤΟΝ, που οι σημερινοί επικυρίαρχοι θα ήθελαν να ξεχαστεί για πάντα στη λήθη, μέσα στην ομίχλη που οι ίδιοι άπλωσαν.
news600 —–